My Global Mind
Interview met Belgische expant (Brazilië)
Mijn buurvrouw op kot, Elena Corijn studeerde twee jaar geleden in Rio de Janeiro in Brazilië. Zelf wou ze deze unieke ervaring opdoen en de lokale taal, Portugees, leren. Dit deed ze met de organisatie 'Rotary'.
Met een lach blikt ze terug op haar avontuur. Het was totaal anders dan wat ze ervan verwacht had. Een jaar zonder je ouders spenderen en je moeten aanpassen aan een andere cultuur is moeilijker dan je denkt. Het zijn vooral de kleine dingen waaraan je merkt dat je in een ander land bent. De manier waarop mensen met elkaar omgaan bijvoorbeeld. Het positieve, warme beeld dat we over de Brazilianen hebben klopt wel helemaal.
Het verschil tussen arm en rijk is in Brazilië heel groot. In België kennen wij vooral een grote middenklasse. Zelf heeft Elena een favela bezocht en vond het een speciale ervaring. Ze werd twee keer beroofd maar kon op de hulp van de 'locals' rekenen die weten hoe ze met deze zaken moeten omgaan.
Dit toont nogmaals dat de Brazilianen een vriendelijk volk zijn. Haar klasgenoten en gastgezin hebben haar goed ontvangen. Direct werd ze uitgenodigd op etentjes omdat iedereen haar beter wou leren kennen. Tot op heden heeft ze zelfs nog contact met haar vrienden in Brazilië. Enkele onder hen hebben haar al bezocht in België.
Op vlak van school vond ze het moeilijk aangezien alle lessen in het Portugees waren en ze de taal nog niet zo goed kende. Maar naarmate ze de taal beter beheerste, lukte het ook beter.
Elena kijkt terug op een fantastisch avontuur en zou geen twee keer twijfelen om het opnieuw te doen.
Verslag: Parijs (10/04/2017 - 12/04/2017)
Tijdens de paasvakantie heb ik de bruisende lichtstad Parijs bezocht. Ik moet toegeven dat ik mij buiten Disneyland en de typische foto's en filmpjes die je overal ziet, nog geen duidelijk beeld had van de stad. Parijs is bestempeld als enerzijds de lichtstad en anderzijds de stad van de liefde. Over de mensen had ik een beeld dat ze meer of min hetzelfde zouden zijn als ons. Alleen iets opvallender.
Etienne is jammer genoeg een van de mensen die je op straat zit en het gewoon is om genegeerd te worden. Hij is geboren en getogen in Parijs. Zelf had hij 1 droom en deze lag in de muziekwereld. Als klein jongetje was hij al gefascineerd door de accordeon.
Toen ik Etienne vroeg of hij gelukkig was, aarzelde hij geen second om 'oui' te zeggen. Desondanks zijn moeilijke leven, geniet hij ervan om elke dag gepassioneerd accordeon te kunnen spelen. Hij heeft het gevoel dat hij op deze manier de straten van Parijs kan opvrolijken. Eenzaam voelt hij zich niet met al deze mensen om zich heen. Door de jaren heen, kwam hij niet alleen in contact met toeristen maar maakte hij ook enkele vrienden.
Ik heb heel veel respect voor Etienne. De vooroordelen in mijn hoofd zijn niet te vergelijken met het verhaal. Iemand die niet het gemakkelijkste leven leidt, slaagt er toch in gelukkig te zijn zonder te klagen en te zagen. Ik hoop dat ik op een dag ook een mooie passie mag vinden als Etienne en mij er volledig voor kan gaan.
Nooit gedacht dat ikzelf een toeristische attractie zou zijn in Parijs. De Zuid-Koreaanse Hea-Jung vond het grappig dat ik groot was en wou daarom met mij op de foto.
Samen met enkele vrienden is ze op rondreis in Europa. Dit was ook de eerste keer dat ze op ons continent was. Ze werkt als verpleegster in een ziekenhuis gelegen in Suwon.
De architectuur in Europa vind ze geweldig omdat er in elk land wel iets verschillends te vinden is. Over het eten was ze dan gek genoeg lovend over het brood. In Zuid-Korea zijn deze helemaal niet lekker. Het is dan ook een land dat van rijst houdt.
Zelf moet ik toegeven dat de spanningen tussen Noord-Korea en Zuid-Korea een van de eerste dingen is dat in me opkomt wanneer ik aan het land denk. Hea-Jung gaf toe dat de druk van hun noorderburen de laatste tijd meer merkbaar is. Zelf staat ze volledig achter de normen en waarden van haar land.
Ik vond het zeer leuk om iemand uit Azië te horen genieten van ons Europese continent.
Door een beetje verloren te lopen, kwam ik terecht in een studentenbuurt waar Bertrand zijn eigen zaak 'Le stube' heeft geopend. Zelf mocht ik proeven van zijn overheerlijke appeltaart waar hij fier op is.
De communicatie verliep minder vlot aangezien Bertrand zijn Engels niet zo goed was en we in het Frans moesten praten.
Bertrand vertelde mij dat hij graag in Parijs woonde. Hij houdt van de drukte van de stad en daar kan ik mij ook wel in vinden. Hij vindt het gemakkelijk dat alles dichtbij is en geniet van het contact dat hij heeft met de studenten in de buurt.
Ik vond mijn tripje naar het sprookjesachtige Parijs heel leuk. De toffe gesprekken en de prachtige architectuur zullen me bijblijven.